Εχθές στα Μέγαρα ήταν μια καταπληκτική ημέρα (θα γράψω αργότερα ένα post action).   Μετά το τελευταίο μου session, εκεί που έκανα το απαραίτητο τσιγαράκι ικανοποιημένος για τον καλό χρόνο που έγραψα, λέω “δεν ρίχνω μια ματιά στις δισκόπλακες?” . Να σημειώσω εδώ, ότι δεν είχα κανένα απολύτως σύμπτωμα όσο ήμουν μέσα στην πίστα.  Και βλέπω μια ρωγμούλα. Φωνάζω τον Βασίλη (B16A Workshop) να του το δείξω. Εκεί που το κοιτούσαμε και αναρωτιώμασταν εάν με βγάζει να γυρίσω προσεκτικά πίσω στην Αθήνα, κάνει ξαφνικά ένα ΓΚΡΑΟΥ η δισκόπλακα και η ρωγμούλα έγινε το grand canyon που βλέπετε στις φωτογραφίες. Έτσι λοιπόν μας έφυγε και η απορία εάν γυρνάω οδικώς στην Αθήνα, οπότε κάλεσα αμέσως την ΕΛΠΑ.

Μετά από 2+ ώρες ήρθε η ΕΛΠΑ (ευτυχώς ο Βασίλης, ο Κωνσταντίνος και ο Μάκης είχαν την καλωσύνη να μου κάνουν παρέα), και μετά από άλλη μία ώρα έφτασα στο B16A Workshop όπου υπομονετικά με περίμενε ο Σπύρος (χίλια ευχαριστώ!). Εν τω μεταξύ ο KingManos είχε πάει και είχε πάρει από το σπίτι μου τις παλιές δισκόπλακες και τα παλιά EBC και τα πήγε στο Β16 (αδελφός, τι να λέμε…). Όσοι με ξέρουν θα αναρωτιούνται πως το έπαθα και κράτησα τις παλιές δισκόπλακες και τα παλιά τακάκια (ποτέ δεν το είχα κάνει με το MX-5). Ο λόγος είναι ότι ήξερα ότι κάποια στιγμή αυτό θα συμβεί (το 90% όσων βάζουν το S στην πίστα -και το 100% των αγωνιζομένων στην Αμερική- έχουν ραγίσει δισκόπλακα). Απλά δεν φανταζόμουν ότι θα συμβεί σε καινούργιες δισκόπλακες, στην πρώτη μόλις επίσκεψη στην πίστα.

Όπως βλέπετε στις φωτό, στην έξω μεριά της δισκόπλακας σχεδόν είχαν σβηστεί οι χαρακιές (καμία σχέση με την αριστερή πλευρά ή με τις πίσω που είναι σαν καινούργιες). Επίσης υπήρχε και μια δεύτερη μικρότερη ρωγμή την οποία δεν την είδαμε στην πίστα. Όμως πιο εντυπωσιακή ήταν η μέσα πλευρά, όπου δεν υπήρχε πια χαρακιά ούτε για δείγμα, και ο δίσκος είχε κάνει ένα νυχάκι περίπου 2mm. Και η μεγάλη ρωγμή κόντευε να φτάσει στο μπουλόνι. Το δε εσωτερικό τακάκι είχε φθαρεί απίστευτα, με 1.5mm πάστας να έχει απομείνει. Και όλα αυτά μετά από καμιά 500αριά ήρεμα δρομίσια χιλιόμετρα και 30 γύρους στα Μέγαρα.

Προφανώς οι φωτογραφίες θα σταλούν στην EBC για να μου απαντήσουν εάν οι δισκόπλακες τους είναι μιας χρήσης. Επίσης θα μιλήσω και με την Hawk για να μου πουν  ποιους δίσκους προτείνουν.

Κατά τ’άλλα, το φρένο εχθές γαμούσε. Fade δεν εμφανίστηκε ποτέ και για κανέναν λόγο, ακόμα και μετά από 7-8 συνεχόμενους γύρους. Φρέναρα εκεί που φρέναρα και με το NC, έχοντας όμως 10 km/h παραπάνω. Αλλά τι να το κάνεις, εάν κινδυνεύει η ζωή σου κάθε φορά που πας στην πίστα. Εάν δεν προνοούσα να ελέγξω το αυτοκίνητο, και έμπαινα έτσι για το 5ο session για να ρίξω και άλλο τον χρόνο, θα είχαμε τρελά ευτράπελα.

Οπότε τα φρένα επανήλθαν πάλι στην κορυφή της to-do λίστας, και το πολυπίστονο big brake kit μοιάζει πλέον μονόδρομος.