Τις καθημερινές στα Μέγαρα γίνονται πάντα τα καλύτερα trackday. Λίγος και καλός κόσμος και άφθονο track time. Εάν συνδυαστεί και με κρύο, λιακάδα και πρόσφατα ξεπλυμένη πίστα, τότε μιλάμε για ιδανικές συνθήκες. Τέτοιες ήταν οι συνθήκες προχθές.

Την τελευταία φορά που πήγα στα Μέγαρα, το αυτοκίνητο δεν το χάρηκα καθόλου. Φρένα δεν είχα, ο δίσκος συνέχιζε να πατινάρει και με το μαμά κάθισμα δεν ήξερες από που να κρατηθείς. Έτσι γράφτηκε τότε ένα ξερό 11άρι, χρόνος πολύ μακριά από τις δυνατότητες του αυτοκινήτου. Όλα αυτά τα προβλήματα μάλλον είχαν διορθωθεί τώρα, και δεν έβλεπα την ώρα να δω στην πράξη ένα “σωστό” αμάξι.

Να αναφέρω εδώ -επειδή δεν θυμάμαι αν το έχω γράψει πουθενά- ότι το αμάξι έχει -2.0* κάμπερ μπροστά και -2.5* κάμπερ πίσω. Με ΜΑΜΑ ανάρτηση. Το NC μου με τα χίλια ζόρια έπιανε -2.0* μπροστά και με τις δύο coilover που του είχα βάλει (μαμά έπιανε -1*).

Στο πρώτο αναγνωριστικό session, διαπίστωσα ότι επιτέλους φρένα υπάρχουν, έκανα μερικούς γύρους για να πατήσουν καλύτερα τα τακάκια στους δίσκους και βγήκα. Η τηλεμετρία έγραψε ένα 1:10.90, χωρίς καμία προσπάθεια.

Στα επόμενα δύο session, μπήκα στα ψηλά 9άρια με 1:09.8 και 1:09.6 αντίστοιχα, με σαφή περίθωρια βελτίωσης. Και στο 4ο session, γράφτηκε το 1:09.4 του onboard video:

To θέμα είναι ότι πήγαινε και άλλο, τουλάχιστον το flat 9άρι ήταν απολύτως εφικτό εκείνη την ημέρα (το optimal που βγάζει το circuit tools το επιβεβαιώνει). Λόγω όμως των γεγονότων με τη ραγισμένη δισκόπλακα, δεν μπόρεσα να μπω άλλο session.

Το αμάξι είχε πολύ καλή συμπεριφορά, απολύτως προβλέψιμη, αν και θα το ήθελα λίγο περισσότερο υποστροφικό. Το ενάμιση δευτερόλεπτο σε σχέση με την προηγούμενη επίσκεψη κερδίθηκε από τα φρένα, αλλά και από τον συμπλέκτη. Στην ευθεία μόνο έριξα μισό δευτερόλεπτο, το οποίο κέρδος φαίνεται να οφείλεται κυρίως στις αλλαγές. Βέβαια αυτή τη φορά έτρεχα κάμπριο, το οποίο κατά τον Βασίλη-B16 έχει ευνοϊκότερη αεροδυναμική από την κλειστή κουκούλα, οπότε ίσως να έπαιξε και αυτό έναν θετικό ρόλο. Στις αλλαγές πάντως δεν βλέπεις πια την επιβράδυνση που έβλεπες με τον μαμά δίσκο.  Η προχθεσινή τηλεμετρία (κόκκινο) σε σύγκριση με την τηλεμετρία του 1:11 (πράσινο):

Και τα αρχεία dbn:

1:09.60: http://papdoc.gr/PBDL/papdoc_s2k_13122012.zip

1:11.00: http://papdoc.gr/PBDL/papdoc_s2k_22092012.zip

Ένα ενδιαφέρον στοιχείο είναι η Κ8. Στο 1:11 κερδίζω μισό (!!!) δευτερόλεπτο στην Κ8 σε σχέση με προχθές. Οπότε με ένα καλό πέρασμα της Κ8, θεωρώ ότι τα 8άρια αργά ή γρήγορα θα έρθουν με το υπάρχον setup. Πάντως κάτι έχει αλλάξει στην K8, και δεν μπορείς να τη στοχεύσεις άνετα όπως πριν. Το ίδιο πρόβλημα είχε και ο Kωνσταντίνος-Nabu. Στη δε Κ3, “μίλησε” αφενός το μπάκετ και αφετέρου το καλό φρένο που σου έδινε εμπιστοσύνη ότι θα φρενάρεις για την Κ4.

Για να ολοκληρώνω, επιτέλους χάρηκα το αμάξι “σωστό” στην πίστα. Αν εξαιρέσουμε την σπασμένη δισκόπλακα, όλα πήγαν κατ’ευχήν. Και φυσικά προχθές δικαιώθηκα πλήρως για την απόφαση μου να πουλήσω το MX-5 μου για χάρη του S. Όταν ένα στοκ αυτοκίνητο -στην πρώτη “σωστή”επίσκεψη του στα Μέγαρα- ρίχνει 1.2 δευτερόλεπτα στο πλέον race prepared NC της Ελλάδας (με άπειρες “εργατοώρες” στα Μέγαρα), τότε αντιλαμβανόμαστε ότι μιλάμε για άλλη κατηγορία αυτοκινήτων. Θα πει κάποιος “χαίρω πολύ, το ένα έχει 240 άλογα και το άλλο 180”. Δεν συγκρίνω δύναμη όμως. Συγκρίνω τι κάνει το stock S2k όσον αφορά το handling, την αίσθηση και την αποτελεσματικότητα στις στροφές σε σχέση με ένα καραφτιαγμένο NC. Και αναλογίζομαι που μπορεί να φτάσει με στοχευμένες παρεμβάσεις στην ανάρτηση.

Ραντεβού ξανά στην πίστα μόνο μετά την τοποθέτηση roll-bar και ζωνών 4 σημείων. Αρκετά παίξαμε με την τύχη μας. 😉