Πέρασαν 5 χρόνια από την τελευταία επίσκεψη μου σε πίστα της Ευρώπης. Όσα χρόνια δηλαδή είμαστε σε οικονομική κρίση. Δεν είναι φυσικά τυχαίο, όλοι μας πλέον σκεφτόμαστε διπλά και τριπλά τα έξοδα, και δεν αποφασίζουμε εύκολα να κάνουμε κάτι που μας ευχαριστεί αλλά κοστίζει. Μέχρι που έρχεται η ώρα που τα βάζεις κάτω, και διαπιστώνεις ότι ένα 15νθήμερο ταξίδι στην Ευρώπη θα σου βγει πιο φθηνά από 15 ημέρες στη… Φολέγανδρο.

Έτσι λοιπόν πήραμε την απόφαση να πάμε, με τον Μιχάλη παρέα, και με ένα αυτοκίνητο (άσχετα εάν μετά το μετάνοιωσε που δεν πήρε την NCάρα μαζί). Στην περίπτωση αυτή, που τα έξοδα μετακίνησης μοιράζονται στα δύο, το να φύγεις να πας στο Ring σου βγαίνει τόσο φθηνά, που το οικονομικό δεν στέκει πια σαν δικαιολογία.

Το S ήταν ετοιμοπόλεμο, του αλλάξαμε μόνο λαδάκια και κάναμε ένα προληπτικό έλεγχο στο PB-Motorsport, και έτσι από πλευράς αυτοκινήτου ήμασταν πανέτοιμοι. Η Sάρα χώρεσε τα πάντα (μέχρι και εσπρεσσιέρα πήραμε μαζί), και φύγαμε!

Την άλλη μέρα βγήκαμε Ανκόνα, κάναμε μιάμιση ώρα για να μπούμε στην Autostrada, και ξεκινήσαμε το δρόμο μας προς το βορρά. Είχαμε σχεδιάσει να πάμε από Αυστρία, όμως στην στάση που κάναμε λίγο πριν τη διασταύρωση που πάει από τη μια για Αυστρία και από την άλλη για Ελβετία, εμείς διαλέξαμε τη λάθος χώρα για να γλυτώσουμε δήθεν 100 χιλιόμετρα:

Φάγαμε λοιπόν 7 ώρες για να διασχίσουμε την Ελβετία, τις περισσότερες εκ των οποίων πριν την είσοδο του Gotthard Tunnel (ναι, αυτό που είναι 17 χιλιόμετρα).  Ποτέ ξανά!

Με τα πολλά, είδαμε επιτέλους ταμπέλα που να γράφει “Nürburgring”, στις 08.00 το πρωί της Κυριακής (ήμασταν στο δρόμο περίπου 17 ώρες):

Ξενοδοχείο, πρωινό, ύπνο, και το μεσημεράκι φύγαμε για Nordschleife. Έβρεχε καταρακτωδώς, αλλά δεν γινόταν να μην γίνει το ποδαρικό από την πρώτη ημέρα. Αγόρασα την κάρτα με τους 25 γύρους (500κάτι ευρώ που εκείνη την ώρα έτσουξαν, αλλά όπως θα πούμε παρακάτω μάλλον και φθηνά μας βγήκε), και μπαίνουμε για τον πρώτο μας γύρο στην μουσκεμένη Nordschleife!

Η πρώτη μας κουβέντα ήταν “Τι έγινε ρε μαλάκα? Μπήκε στο πλύσιμο η πίστα?”. Τόσο στενή μας φάνηκε. Και φυσικά γλυστρούσε απίστευτα. Για παράδειγμα, στην Adenauer Forst βλέπω να με πλησιάζει από πίσω ένας γρήγορος. Βγάζω φλας δεξιά, στρίβω την πρώτη δεξιά με 50, και το αμάξι φεύγει εντελώς ακυβέρνητο τέρμα αριστερά από την υποστροφή. Ευτυχώς ο τύπος ήταν αρκετά πίσω, και μάλλον ακόμα θα αναρρωτιέται τι σκεφτόταν ο μαλάκας ο Έλληνας που έβγαλε δεξί φλας και πήγε τέρμα αριστερά. Μιλάμε για μηδέν πρόσφυση. Οι δρόμοι γύρω από το Ring φυσικά και κρατούσαν ασύγκριτα καλύτερα. Ολοκληρώσαμε τον γύρο στον εκπληκτικό χρόνο των 14+ λεπτών, βγήκαμε, και βγάλαμε την πρώτη ringselfie:

Τη Δευτέρα, ο καιρός μας έκανε την χάρη, και είχε μια τέλεια ημέρα. Αλλά την μεγαλύτερη χάρη μας την έκανε ο Κώστας ο Μύθος, ο οποίος κατόρθωσε να μας βρει θέση τελευταία στιγμή στο TD της RSRNurburg. Η μέρα τέλεια, η πίστα σε άψογη κατάσταση, οι καλύτερες συνθήκες για να την “τρέξουμε” λίγο:

To sub-nine ήρθε στο δεύτερο κιόλας γύρο, και το PB μου με το NC (08:55) έσπασε στον τρίτο γύρο (08:50). Στο δεύτερο session έκανα δύο γύρους (08:40 και 08:34), με όλα να δείχνουν ότι το 08:2Χ είναι εφικτότατο.

Με μόλις 40 λεπτά να έχουν απομείνει μέχρι τη λήξη του TD, μπαίνω για το τρίτο session. Πρώτη, δευτέρα, τρίτη, και με το κουμπώνω τετάρτη και πατάω γκάζι, δεν γίνεται απολύτως τίποτα! Η πρώτη μου σκέψη ήταν ότι χάλασε το κιβώτιο και έχασα την τετάρτη. Βάζω πέμπτη, και ανηφορίζω σιγά-σιγά προς την Hohenrain. Φεύγω δεξιά προς τα pit, ξαναβάζω τετάρτη και έμπαινε κανονικά. Οπότε το μυαλό μου πάει επιτέλους στη βενζίνη. Όμως όταν μπήκα είχα 5 γραμμούλες. Ξαναβλέπω το οργανάκι, και βλέπω δύο γραμμούλες. Μέχρι να βγούμε στο δρόμο οι γραμμούλες εξαφανίστηκαν εντελώς, και τελικά έμεινα εντελώς από βενζίνη 50 μέτρα από το βενζινάδικο, στο οποίο μπήκα με τη φόρα που ευτυχώς είχα. Επιβεβαιώθηκε λοιπόν η μηδενική αξιοπιστία του οργάνου βενζίνης του S, και διαπίστωσα ότι το εντελώς άδειο τεπόζιτο παίρνει 47 λίτρα… Όταν ξαναγύρισα στην πίστα, δυστυχώς δεν πρόλαβα να ξαναμπώ. Κρίμα, γιατί οι γύροι αυτοί στο TD ήταν τελικά ανεκτίμητοι, όπως διαπιστώσαμε τις επόμενες ημέρες.

Τις επόμενες ημέρες λοιπόν, Τρίτη μέχρι και Παρασκευή, ο καιρός μας άλλαξε τα φώτα. Έβρεχε σχεδόν όλη την ημέρα, και σίγουρα τις ώρες που ήταν ανοικτή η πίστα. Οπότε στεγνή όλη την πίστα δεν την πετύχαμε καθόλου αυτές τις ημέρες. Όμως και αυτές τις ημέρες, δεν περάσαμε και άσχημα:

Το Σάββατο τα πράγματα ήταν λίγο καλύτερα, και μόνο την Κυριακή ο καιρός ήταν ξανά καλός. Όμως ήταν Κυριακή, δηλαδή θα γινόταν της πόπης από κόσμο. Πήγαμε λοιπόν στην πίστα από τις 8 το πρωί, μπήκαμε πρώτοι-πρώτοι για να είναι άδεια η πίστα και να κάνουμε -και καλά- time-attack, αλλά μόλις έκανα ανάποδο με 160 στην Schwedenkreuz, τότε κατάλαβα ότι η πίστα με την πρωινή υγρασία δεν είναι για πολλά-πολλά, και πρέπει να περιμένεις να βγει ο ήλιος για τα καλά.

Όμως, μέχρι να πλακώσουν και οι γύφτοι, ήταν εξαιρετική ευκαιρία να σπάσει ο Μιχάλης τα 10 λεπτά. Ο οποίος Μιχάλης δεν είχε ιδέα από την πίστα. Καμία. Μηδέν. Ακόμα και στην Hohenrain είχε αμφιβολία για το που πάει ο δρόμος. Τελικά, με την κατάλληλη συνοδήγηση, ο Μιχάλης τα κατάφερε 😀 😀 😀  :

Επίσης να αναφέρω ότι το ΠΣΚ είχε DTM στην GP-Strecke. Με 60 ευρώ το Silver εισητήριο μαζί με paddock access για όλο το τριήμερο, εννοείται ότι πήγαμε χωρίς δεύτερη σκέψη:

Μοναδική εμπειρία!

Κανονικά την άλλη μέρα φεύγαμε. Όμως μετά από σοβαρή συζήτηση με τον Μιχάλη, διάρκειας 38 δευτερολέπτων, πήραμε τηλέφωνο την Minoan και παρατείναμε το ταξίδι μας για άλλες τρεις ημέρες! Ο λόγος διπλός: αφενός η πρόβλεψη του καιρού που μίλαγε για ηλιοφάνεια και τις τρεις ημέρες και αφετέρου το Touristenfahrten της GP-Strecke.

Για αυτές τις τρεις ημέρες, κλείσαμε δωμάτιο στο Hotel am Tiergarten, το οποίο είναι κυριολεκτικά ένα λεπτό από την πίστα:

Η ηλιοφάνεια επίσης επιβεβαιώθηκε, και έτσι ευχαριστηθήκαμε τους τελευταίους (από τους 25 συνολικά) γύρους μας στη Nordschleife:

Tην τελευταία μέρα όμως κάναμε τα τρία καλύτερα πράγματα:

1.Ανεβήκαμε στο κάστρο του Nuerburg, όπου διαπιστώσαμε το πραγματικό μέγεθος της Nordschleife:

 

2. Πήγαμε με τα πόδια μέχρι την Karussell:

3. Κάναμε δύο session στην GP-Strecke:

Η GP-strecke -η πίστα της Formula 1 του Nürburgring- έχει την ατυχία να έχει δίπλα της τον θρύλο που λέγεται Nordschleife, και να ζει στη σκιά του. Όμως μιλάμε για μια ΠΙΣΤΑΡΑ, και συνιστώ ανεπιφύλακτα να την τρέξει οποιοσδήποτε πάει στο Ring. To κάθε session στα Touristenfahrten χρεώνεται όσο ένας γύρος στη Nordschleife, οπότε είναι και πολύ οικονομική. Βέβαια στους τουριστικούς γύρους γίνεται χαμός από κίνηση -πολύ μεγαλύτερος απ’ότι στη Nordschleife- όμως η πίστα είναι πολύ φαρδιά και τα προσπεράσματα επιτρέπονται και από δεξιά, οπότε μπορεί να μην κάνεις καθαρό γύρο αλλά θα κάνεις τουλάχιστον εύκολα προσπεράσματα.

Συνολικά έκανα 493 αγωνιστικά χιλιόμετρα μέσα στις δύο πίστες, και το αμάξι δεν έκανε κιχ. Τα δε λάστιχα έχουν ακόμα τουλάχιστον 70% γόμα. Το μόνο που με ταλαιπώρησε μέσα στην πίστα είναι το κιβώτιο και οι αλλάγές. Επί 11 ημέρες που ήμασταν εκεί, έκανα τις πιο αργές και προσεκτικές αλλαγές του πλανήτη, γιατί στην προσπάθεια για οτιδήποτε “γρήγορο”, απλά έχανα την αλλαγή. Δεν “τσαγκρουνούσε” (sic), απλά για κάποιον λόγο δυσκολευόμουν να βρω το gate της ταχύτητας. Και όλα αυτά μόνο στην πίστα. Στο δρόμο κανένα πρόβλημα. Οπότε πιθανολογώ ότι χρειάζομαι ενισχυμένες βάσεις μοτέρ και κιβωτίου, ιδίως όταν βλέπω στο βίντεο τις βόλτες που κάνει ο λεβιές στις στροφές.

Αυτά που με βγάλανε ασπροπρόσωπο είναι τα φρένα! Στη Nordschleife τα φρένα σου ενέπνεαν τεράστια εμπιστοσύνη, και φρενάρανε με εντυπωσιακή σταθερότητα και δύναμη. Επίσης επιτρέψτε μου να ανασκευάσω την τεράστια παπαριά που έχει λεχθεί κατά καιρούς, ότι η Nordschleife δεν έχει απαιτήσεις από τα φρένα: ΦΥΣΙΚΑ και έχει απαιτήσεις, και μάλιστα μεγάλες. Όμως το τελικό test έγινε στην GP-Strecke, η οποία κάνει τα Μέγαρα να μοιαζουν με παιδική χαρά για τα φρένα. Σε session λοιπόν των 5-6 γύρων, τα φρένα δεν κουράστηκαν ποτέ και κυρίως δεν ράγισαν. Το δε τακάκι έχει τουλάχιστον 80% πάστα ακόμα (υπενθυμίζω: μετά από 493 αγωνιστικά χιλιόμετρα).

Τώρα, όσον αφορά το value for money του ταξιδιού: Εγώ το φωνάζω χρόνια τώρα ότι συμφέρει πιο πολύ να πας στο Ring από το να πας στις Σέρρες. Μπορεί να κοστίζει λίγο περισσότερο το ταξίδι στο Ring (εκτός εάν βάλουμε τα λάστιχα στην εξίσωση, όπου σε 10 ημέρες στις Σέρρες θα ήθελα 3 τετράδες λάστιχα – και μην ακούσω μαλακίες του στυλ “μα στις Σέρρες πιέζεις περισσότερο” γιατί το Ring και την GP-Strecke τις ξέρω καλύτερα -και πιέζω περισσότερο- απ’ότι στις Σέρρες), αλλά σίγουρα αξίζει και πολύ -μα πάρα πολύ- περισσότερο. Επίσης, τα 500κάτι ευρώ που έδωσα την πρώτη ημέρα για τους γύρους, μεταφράζονται τελικά σε 50 ευρώ την ημέρα. Λιγότερα απ’ότι πληρώνουμε στα Μέγαρα. Και δεν έκανα ποτέ οικονομία στο πόσους γύρους θα κάνω.

Η μεγαλύτερη επιτυχία του ταξιδιού όμως ήταν ότι γυρίσαμε πίσω με το αυτοκίνητο ατόφιο. Σε αυτό το ταξίδι ήμουν πλήρως συνειδητοποιημένος ότι μπορεί να χρειαστεί να γυρίσουμε με το αεροπλάνο. Δεν πήγα με την άγνοια κινδύνου των προηγουμένων επισκέψεων. Όμως, αφενός σεβαστήκαμε την Nordschleife, και μας σεβάστηκε και αυτή και αφετέρου δεν παίρναμε ρίσκα και δεν κυνηγάγαμε χρόνους όταν η πίστα ήταν τίγκα. Εκεί απλά το διασκεδάζαμε. Και η Nordschleife είναι η μόνη πίστα που έχω επισκευθεί όπου έχει απόλυτο νόημα να μπεις μέσα μόνο και μόνο για διασκέδαση χωρίς να κοιτάς χρόνους (ακόμα και εάν είσαι χρονολάγνος σαν εμένα).

Στην επιστροφή, φυσικά πήγαμε από Μόναχο – Αυστρία, όπου στην Autobahn πηγαίναμε με τα δοκάρια:

Την επιστροφή την “σπάσαμε” και διανυκτερεύσαμε στην Imola, και φυσικά δεν μπορούσαμε παρά να προσκυνήσουμε και αυτόν τον ναό του μηχανοκίνητου αθλητισμού, έστω και απ’έξω:

Και έτσι είδαμε ότι η Imola είναι 5 τσιγάρα δρόμο από την Ανκόνα, και το Misano μισό τσιγάρο. Και φυσικά εκεί είναι που σου μπαίνουν οι ιδέες για το επόμενο ταξίδι…

Και όλα αυτά συνοψίζονται στα επόμενα πέντε λεπτά:

Άντε και στο επόμενο τώρα! 😉

ΥΓ: Είχα πάει στη Nordschleife έξι φορές (αυτή ήταν η έβδομη). Όμως το σηματάκι του Ring το έβαλα στο S μόνο μετά τον πρώτο του γύρο. Οπότε, παρακαλώ όλους τους κυρίους με τα αυτοκόλλητα του Ring, και οι οποίοι έχουν δει την πίστα μόνο σε βίντεο, να μας κάνουν την χάρη να τα ξηλώσουν για να μην έχουμε άλλα… 😀 😀 😀