Η ιδέα ενός ακόμα ταξιδιού σε πίστες της Ευρώπης, και η συμμετοχή σε ένα ακόμα TD του RMA, υπήρχε στο μυαλό μας ήδη από τότε που γυρίσαμε από το Spa. O πρώτος υποψήφιος προορισμός ήταν το θεϊκό τετραήμερο TD του Ιουλίου, το οποίο περιελάμβανε 2 ημέρες στο Spa και καπάκι δύο ημέρες στη Nordschleife. Εκείνες τις ημέρες όμως εγώ ήμουν στον Καναδά, οπότε αυτομάτως το απέκλεισα. Ο επόμενος υποψήφιος λοιπόν ήταν το διήμερο Dijon και Magny-Cours. O μόνος σίγουρος για το ταξίδι ήμουν εγώ, αφού ο Μάνος, ο Θέμης, ο Μιχάλης και ο Άλκης είχαν να ρυθμίσουν χίλια-δυο ζητήματα με τις δουλειές τους. Εγώ έκλεισα την συμμετοχή μου στη Dijon μόνο, με το σκεπτικό ότι εάν πάω τελικά μόνος μου, το ταξίδι-αστραπή να είναι όσο πιο light γίνεται. Τελικά τα παιδιά πήξανε με τις δουλειές τους, οπότε έμεινα όντως μόνος…   Όμως λίγες ημέρες πριν φύγω, ο Άλκης καταφέρνει και ρυθμίζει δουλειές ενός μηνός σε μία εβδομάδα, και αποφασίζει να έρθει συνοδηγός μου.   Οπότε το ταξίδι αστραπή έγινε λίγο πιο μεγάλο σε διάρκεια, αφού συμπεριλάβαμε και 3 ημέρες Nordschleife στο πρόγραμμα.  

5 ημέρες πριν φύγουμε, o Άλκης ξεκίνησε υπερεντατικά φροντιστήρια εκμάθησης της Nordschleife στο GTR2, ούτως ώστε αφενός να χαρεί την πίστα και αφετέρου να μην γυρίσουμε με το ΚΤΕΛ από τη Γερμανία.   Την Dijon εγώ την ήξερα ήδη πολύ καλά από τις θρυλικές οnline μάχες που κάναμε από τον Φλεβάρη ακόμα με τους άλλους καμένους…  
Ξεκινήσαμε λοιπόν την 1η Σεπτέμβρη από την Πάτρα, και την άλλη μέρα το μεσημέρι φτάσαμε στην Ανκόνα. Τα 1000 km μέχρι την Dijon ήταν σχετικά άνετα, οπότε φτάσαμε χαλαρά στο κωλοξενοδοχείο που είχαμε κλείσει στις 11.30 το βράδυ. Ήδη οι ουρανοί είχαν ανοίξει και το Weather Channel επιβεβαιωνόταν θριαμβευτικά.  
Την άλλη μέρα η βροχή είχε δυναμώσει και άλλο. Πάμε στην πίστα, συναντάμε τον Graham και τους υπόλοιπους 19 συμμετέχοντες, και περιμένουμε μήπως μας κάνει την χάρη να σταματήσει να βρέχει. Από τους λοιπούς συμμετέχοντες, οι 5 παρουσίαζαν ιδιαίτερο ενδιαφέρον αφού επρόκειτο για τα αυτοκίνητα 2 ομάδων του Γερμανικού Porsche Carrera Cup και την FIA GT Aston Martin μιας τρίτης ομάδας.   Οι υπόλοιποι ήταν τα κλασσικά κοινά αυτοκίνητα: πολλές 911 GT2 και GT3, δύο Ferrari, ένα XBOW, και κάτι άλλα σαράβαλα.   Την χάρη να βγει ήλιος δεν μας την έκανε ποτέ, εκτός από το lunch break φυσικά…   Οπότε ολόκληρο το TD ήταν με βρεγμένη πίστα. Πολύ φυλαγμένα, και με το DSC αναμμένο () ξεκίνησα να κάνω τους πρώτους γύρους. Να σημειώσω εδώ ότι στην Dijon ο Άλκης δεν οδήγησε, δεδομένου ότι ήθελαν 400 λίρες για δεύτερο οδηγό.   Γύρο με τον γύρο άρχισα να ξεθαρρεύω με το βρεγμένο, και οι χρόνοι άρχισαν να πέφτουν. Η πίστα ήταν πραγματικά φοβερή (όσοι την έχετε παίξει στα sim καταλαβαίνετε τι εννοώ-εγώ από εκεί την ερωτεύτηκα), με ωραίες υψομετρικές διαφορές και πολύ ωραία και προκλητική χάραξη. Στο lunch break έπιασα κουβέντα με τον Graham, ο οποίος με παράπονο μου έλεγε ότι είναι τελευταία φορά που κάνει TD στη Dijon και το Magny-Cours αφού στους Άγγλους πέφτουν πολύ μακριά οι δύο αυτές πίστες. Εκεί του λέω: “Τι λες? Εμείς κάναμε 20 ώρες ταξίδι με καράβι και 1000km δρόμο για να έρθουμε!” Κούνησε το κεφάλι και με ρωτάει: “Στο Magny-Cours έχεις κλείσει?”. Του εξηγώ ότι δεν έκλεισα και ότι έχουμε σκοπό να πάμε στο Ring. Οπότε μου λέει το θεϊκό “Αν θες μπορείς να έρθεις δωρεάν”   Μιλάμε δηλαδή για 500 λίρες δώρο! Του λέω ότι πρέπει να συνεννοηθώ με τον Άλκη, όπου μετά από συζήτηση 3 δευτερολέπτων είχαμε ήδη κλείσει δωμάτιο στο ξενοδοχείο που είναι στη κορυφή της Εstoril!   Στην υπόλοιπη κουβέντα που είχα με τον Graham του ανέφερα επίσης ότι φοβάμαι πολύ τη βροχή. Και εκεί με στέλνει ξανά! Μου προσφέρει δωρεάν instruction από τον 17χρονο οδηγό αγώνων που έχει μαζί του σε όλα τα εvents του RMA! Μετά και από αυτό, ο Graham μας είχε σκλαβώσει κανονικότατα. Στα επόμενα session, πολύ πιο ξεψάρωτος πλέον, το DSC έκλεισε και βγήκαν οι χρόνοι που είδατε στο βίντεο. Στο στεγνό πιστεύω ότι οι χρόνοι θα μπορούσαν να είναι 7-8 δευτερόλεπτα κάτω.  
Φύγαμε το απογευματάκι για το Magny-Cours, όπου τα 240 περίπου χιλιόμετρα επαρχιακού δρόμου μας κουράζουν υπερβολικά. Το ξενοδοχείο ήταν κυριολεκτικά δίπλα στην πίστα, οπότε ήμασταν ήσυχοι ότι δεν θα ψαχνόμαστε την άλλη μέρα το πρωί. Φάγαμε το πιο απαίσιο φαγητό στον πλανήτη (γαμώ τη γαλλική κουζίνα γαμώ δηλαδή), και την πέφτουμε. Την άλλη μέρα στην πίστα, ο Graham δεν είχε τελειώσει με τις εκπλήξεις. Εκτός από εμένα άφησε και τον Άλκη να τρέξει δωρεάν, χωρίς να του το ζητήσουμε καν!  Δηλαδή μιλάμε για δώρο 900+ λιρών. Εντάξει, ο άνθρωπος υπήρξε.   Το Magny-Cours είναι και αυτό μία φοβερή πίστα, όπου πέραν από την οδηγική απόλαυση που σου προσφέρει, σου δίνει παράλληλα και ένα απίστευτο αίσθημα ασφάλειας, Πραγματικά, με τέτοιες εξόδους και τόσες αμμοπαγίδες έπρεπε να συνωμοτήσει το σύμπαν εναντίον σου για να χτυπήσεις κάπου. Παρ’όλα αυτά το DSC έμεινε αναμμένο, όχι τόσο από φόβο αλλά γιατί βοηθούσε αφάνταστα στις εξόδους των στροφών όπου η πρόσφυση ήταν ουσιαστικά ανύπαρκτη. Πραγματικά δεν περίμενα να είναι τόοοσο γλυστερή μία πίστα Formula 1.   To DSC το απενεργοποίησα μόνο για ένα session, και τα αποτελέσματα τα είδατε στο βίντεο με την Porsche…  Οδηγήσαμε από τις οκτώ το πρωί μέχρι το lunch break, και αφού χιλιοευχαριστήσαμε τον Graham τα μαζέψαμε και φύγαμε για Ring.
780 χιλιόμετρα μας χώριζαν από το όνειρο του κάθε pistonhead, τα οποία τα περάσαμε πολύ εύκολα και γρήγορα. Σε όσες Dijon και σε όσα Magny-Cours και να πας, όταν φτάνεις στο Ring τα έχεις ήδη ξεχάσει. Φτάνουμε στο διώροφο σπίτι (!!!) που είχαμε νοικιάσει με 100 ευρώ τη βραδυά, και ετοιμαζόμαστε για την επόμενη ημέρα. Θα ήταν η παρθενική είσοδος του Άλκη στο Ring, και ο καιρός δεν φαινόταν να μας κάνει την χάρη. Βροχή για άλλη μια φορά.   Και όντως, παρότι όλη ημέρα είχε καλό καιρό, στις 18.00 που άνοιξε η πίστα είχε αρχίσει ήδη να βρέχει. Οπότε μπαίνουμε στο βρεγμένο Ring με εμένα οδηγό , κοντεύω να πατήσω από τα νεύρα μου κάτι Άγγλους μοτοσυκλετιστές που πηγαίναν αριστερά με 30, γινόμαστε μάρτυρες δύο μεγάλων ατυχημάτων (το ένα ακριβώς μπροστά μας, όπου Ο ΜΑΛΑΚΑΣ έγινε στην Fuchsroehre επειδή νόμιζε ότι είναι γρήγορος στη βροχή), με αποτέλεσμα ο Άλκης να χεστεί πάνω του και να ξενερώσει με τη ζωή του!!!   “Καλύτερα να πάμε στα λιμανάκια”, “Μαλάκα είναι πολύ επικίνδυνα”, “Εγώ φίλε δεν μπαίνω στο Ring με ξένο αμάξι” και άλλα τέτοια ωραία, με την κάλτσα του να έχει πάρει το γνωστό καφέ χρώμα του σκατού…   Είδα και έπαθα να τον καθησυχάσω και να τον πείσω ότι δεν θα σκοτωθούμε εκεί μέσα. Ψέματα όλα φυσικά, γιατί φυσικά και υπήρχε μεγάλη πιθανότητα να γίνουμε εκεί μέσα! Λίγα λαδάκια να έριχνε μια Porsche στην Schwedenkreuz και φύγαμε για ΚΤΕΛ.
Ευτυχώς, ο Θεός που μας μούλιασε επί 4 ημέρες μας λυπήθηκε την 5η ημέρα! Την Κυριακή όλες οι προβλέψεις έδιναν λιακάδα, και έτσι έγινε. Ευτυχώς κάναμε την ΑΠΙΣΤΕΥΤΗ πατέντα, και ήμασταν στην πίστα στις 07.30 ενώ η Touristenfahrt ξεκινούσε στις 08.00. Μέχρι να ανοίξει η πίστα, μαζευτήκαμε μόνο 10-12 αυτοκίνητα. Οπότε λέω στον Άλκη “Ήρθε η ώρα να γίνεις άντρας”. Και μπαίνει ο Αλκιλέοντας σε μία πριβέ Nordschleife και κάνει 2 απανωτούς παρθενικούς γύρους, με τον δεύτερο να σπάει τα 10 λεπτά εύκολα.   Ευτυχώς η προπόνηση στο GTR2 απέδωσε τα αναμενόμενα, και ο Άλκης ήταν σαν να έκανε τον 50ο -και όχι τον 2ο- γύρο του στη Nordschleife.   Βγαίνοντας του λέω λοιπόν “Μαλάκα κατέβα, πάω να κάνω time attack”. Δυστυχώς η πίστα δεν ήταν πια καθαρή, αφού είχε “γίνει” ο τύπος στην Eiskurve. Κάνω έναν πολύ γρήγορο γύρο, και ενώ είμαι σίγουρος ότι έχω γυρίσει εύκολα κάτω από 9 λεπτά (παρά το σταμάτημα στην Eiskurve), κοιτάζω το Racechrono και βλέπω 09:10΄!  Και εκεί αντιλαμβάνομαι πλήρως το πόσο φέτες πηγαίναμε το 2007!   Ξεκινάω καπάκι έναν δεύτερο γύρο (αυτόν που είδατε στο βίντεο), πηγαίνω με την ταυτότητα στο στόμα και κάνω με τα χίλια ζόρια το 08:55. Και εκεί αντιλαμβάνομαι ότι τα δευτερόλεπτα δυστυχώς δεν είναι στραγάλια. Το 08:30 που είχα θέσει ως έναν εφικτό στόχο, άρχισε να φαίνεται εντελώς ανέφικτο.   Εάν είχα τη δυνατότητα να κάνω 2-3 καθαρούς γύρους, να βρω τα breaking points και να αποκτήσω μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση σε ορισμένες στροφές (π.χ. Flugplatz, Schwedenkreuz, Bergwerk είναι ορισμένες που μου έρχονται στο μυαλό)  ίσως να έπεφτα στο 08:40 (παίρνοντας ως δεδομένο ότι χωρίς το ατύχημα στην Eiskurve θα ήμουν στο 08:45-08:47). Αυτή η δυνατότητα δεν μου δόθηκε ποτέ όμως, αφού κατά τις 09:30-10:00 πλακώσαν και οι γύφτοι! Εκατοντάδες αμάξια και μηχανές, η πίστα έκλεινε κάθε τόσο για να βγάλουν κάποιον γενομένο, και γενικά προτιμήσαμε να πιούμε καφέ στο Devil’s Diner (ναι, έτσι λέγεται τώρα το Gruenne Hoelle!  ). Κάναμε άλλον έναν γύρο με οδηγό τον Άλκη, και τον τελευταίο γύρο -χαβαλέ, κάμπριο, χωρίς κάμερες και τηλεμετρίες- ώστε να μην πάει τσάμπα. Αφού ευχαριστούμε την τύχη μας που θα φεύγαμε από το Ring με το αμάξι σε ένα κομμάτι, τρώμε και 3 το μεσημέρι έχουμε πέσει για ύπνο, αφού το βράδυ μας περιμέναν τα 1200 χιλιόμετρα της επιστροφής.
Από τα 1200 οδήγησα σερί τα 1000, με την Γερμανία να την περνάω δοκαριασμένος με το κοντέρ κολλημένο στα 200 km/h. Έτσι φτάσαμε στην Ανκόνα σε 11 ώρες, με 4 στάσεις εκ των οποίων η μία ωριαία!   Μπήκαμε στο καράβι, και ο Καπετάνιος είχε βάλει σε λούπα τον εξομοιωτή της Nordschleife στο σημείο της εξόδου από την Pflanzgarten II!   Ναι, τόσο κούναγε και ναι, πέρασα την νύκτα στην τουαλέτα…  
Εύχομαι όσοι το θέλετε να κάνετε κάτι ανάλογο, να το κάνετε το συντομότερο δυνατό, γιατί πραγματικά αξίζει τον κόπο και την απίστευτη κούραση. Επίσης εύχομαι του χρόνου το καλοκαίρι να μαζευτούμε οι γνωστοί-άγνωστοι για να ξαναπάμε στο Ring. Άλκη, χίλια ευχαριστώ για την παρέα, αν και μου ζάλισες την πούλα στο δρόμο με την πολυλογία σου…