Μετά τη φόλα που έφαγα με τα EBC Yellowstuff, τα φρένα επανήλθαν στην κορυφή της λίστας με τα πράγματα που πρέπει να κάνω. Εν τω μεταξύ, ξαναπήγα Μέγαρα μια βροχερή καθημερινή πριν μερικές ημέρες, και στο ένα και μοναδικό στεγνό session τα EBC απέδειξαν ξανά πόσο ΓΤΠ είναι. Αυτά τα αποτεφρωμένα αντικείμενα ήταν κάποτε τα μπροστινά Yellowstuff:

Να σημειώσω ότι τα πίσω YS ήταν σε απείρως καλύτερη κατάσταση, χωρίς καθόλου σημάδια υπερθέρμανσης. Οπότε η θεωρία ότι η υπερθέρμανση των πίσω (αφού πίσω δεν έχω ducts) μπορεί να χάλαγε το όλο αποτέλεσμα, δεν νομίζω ότι στέκει πλέον.

Η λογική έλεγε να πάω στο δοκιμασμένο setup με Carbotech XP-10/XP-8. Δεν το έκανα όμως, επειδή αρνούμαι να πιστέψω ότι δεν υπάρχει άλλο καλό αγωνιστικό τακάκι εκτός από τα Carbotech (παρ’ότι είμαι από τους πρώτους που τα φόρεσαν εδώ στην Ελλάδα πριν από 5 χρόνια). Έτσι είπα να δοκιμάσω ξανά τα Hawk.

Η τελευταία μου εμπειρία με τα Hawk, ήταν με τα ΗΤ-10 στο NC μου πριν από 4 χρόνια, και ήταν απογοητευτική. Ο λόγος που αυτό δεν με απέτρεψε από το να ξαναπάρω Hawk είναι το γεγονός ότι εκείνα τα τακάκια τοποθετήθηκαν σε παλιούς και ταλαιπωρημένους δίσκους, και η τοποθέτηση έγινε στο Δέδε και όχι στον Μοράρη. Ίσως να έπαιξε και αυτό τον ρόλο του, ίσως και όχι.

Οι διαθέσιμες πάστες της Hawk είναι αυτές:

Διάβασα ότι ο συνδυασμός DTC-60 μπροστά με HT-10 πίσω, δουλεύει σωστά στα S2000. Οπότε αυτά παρήγγειλα από τον Bill @ Miataroadster:

Από δίσκους, όλοι μου έλεγαν να βάλω χαρακτούς. Τους άκουσα, και επέλεξα τους EBC Ultimax, τους οποίους μου τους έφερε ο Μοράρης 130 ευρώ φθηνότερα απ’ότι θα τους έφερνα εγώ από την Αγγλία:

Η τοποθέτηση έγινε στον Μοράρη, σε συνδυασμό με μια εξαέρωση του κυκλώματος των υγρών φρένων:

Τα τακάκια σφύραγαν από το καλημέρα, και επιτέλους επανήλθε αυτό το υπόκοφο “χρρρρ” που ακούγεται όταν πατάς το φρένο με ένα επιθετικό τακάκι, ο ήχος του τακακιού που μασουλάει το δίσκο. Είχα καιρό να τους ακούσω αυτούς τους ήχους, και ομολογώ ότι χάρηκα πολύ. Σε συνδυασμό και με την πρώτη αίσθηση του φρένου, περίμενα με ανυπομονησία να έρθει το βράδυ για να τα στρώσω.

Το ίδιο βράδυ λοιπόν, βγήκα στην άδεια Αττική οδό για στρώσιμο, ακολουθώντας πιστά της οδηγίες της Hawk και βουλώνοντας τα ducts. Το θέαμα των σπιθών να πετάγονται από τα φρένα δεν το είχα ξαναδεί ποτέ. Μετά τα πρώτα 8 φρεναρίσμα από τα 60 στα 10, οι σπίθες σταμάτησαν. Ακολούθησαν άλλα 8 φρεναρίσματα από τα 120 στα 30, και τέσσερα φρεναρίσματα από τα 160 στα 40. Πάρκαρα και περίμενα μισή ώρα για να κρυώσουν τα φρένα, και τσέκαρα ότι η πάστα απλώθηκε ικανοποιητικά επάνω στο δίσκο.

Όσον αφορά την απόδοση του φρένου, θα το δούμε στην πίστα. Στο δρόμο όλα καλά είναι. Το modulation του φρένου πάντως είναι πάρα πολύ καλό, με το αυτοκίνητο να κοκκαλώνει και να μπαίνει ABS στα 3/4 της διαδρομής του πεντάλ. Επίσης, το ότι είχα απειροελάχιστο fade στη διαδικασία του στρωσίματος, είναι επίσης παρήγορο (τα Carbotech είχαν πάντα έντονο fade στο τέλος του στρωσίματος – τα EBC απλά παρέδιδαν πνεύμα στα μισά του στρωσίματος την μια φορά που το επιχείρησα στο MX-5). Θα δούμε λοιπόν (όποιος καεί στον χυλό, φυσάει και το γιαούρτι)…