Το διήμερο 28&29 Μαρτίου ήμασταν στην πίστα του Mugello, για να πάρουμε μέρος στον πρώτο αγώνα του Ιταλικού Πρωταθλήματος Time-Attack. Λάβαμε μέρος 4 αυτοκίνητα, τρία S2000 (papdoc-Sebian-Achilleas), και ένα Civic EG6 (Simon). H ομάδα όμως περιελάμβανε και τρεις μηχανικούς, τον Βασίλη-PB Motorsport, τον Γιάννη από την MiniTech και τον Μιχάλη τον Κυρλαγκίτση. 

Φτάσαμε στο Mugello την Παρασκευή το βράδυ, και την επομένη ημέρα πήγαμε στην πίστα:

Το Σάββατο το απόγευμα είχε ένα 25λεπτο session δοκιμαστικών, και δεν χάσαμε την ευκαιρία να μπούμε:

Στο πρώτο αυτό session, έπεσα κάτω από 2:20, και έτσι φάνηκε ότι η προπόνηση στο Assetto Corsa έπιασε τόπο. Το AC έχει το Mugello laser-scanned, με αποτέλεσμα η πίστα να είναι ακριβέστατη. Έτρεχα με μια BMW Μ3 Ε30, η οποία ήταν ότι κοντινότερο στο S από θέμα δύναμης, βάρους και ελαστικών (240 άλογα/1200 κιλά/semi), και ο καλύτερος γύρος που έκανα στο παιχνίδι ήταν 2:18. Αυτός ήταν λοιπόν ο στόχος μου.

Από το Σάββατο το απόγευμα, η πίστα ήδη είχε αρχίσει να γεμίζει με τα 160 αυτοκίνητα που θα συμμετείχαν την Κυριακή στον αγώνα, και τα αυτοκίνητα υποστήριξης:

 

Εμείς είχαμε το box νούμερο 14:

Την Κυριακή, ο αγώνας περιελάμβανε ένα δοκιμαστικό 25λεπτο session, δύο χρονομετρημένα 25λεπτα session και το τελικό Super Lap session, απ’όπου αναδεικνυόταν οι νικητές της κάθε κατηγορίας.

Το briefing έγινε στην ειδική αίθουσα της πίστας, και ήταν παρόν και ο Πρόεδρος της Ιταλικής ΟΜΑΕ:

Ξεκινάει ο αγώνας, όπου όλα τα αυτοκίνητα του κάθε group μπαίνουν όλα μαζί στην πίστα, και φυσικά επιτρέπονται οι προσπεράσεις. Στο πρώτο session γυρνάω 2:18.8 και στο δεύτερο 2:18.007. Και εκεί λέω “στόχος επετεύχθη”!

Αναπαυόμενος στις δάφνες μου, αφού μόνο το γυμνό, ελαφρωμένο, αγωνιστικό S2000 του Giacomo Barbero με πέρασε, απολάμβανα την ημέρα. Μέχρι που μπήκε ο Αχιλλέας μέσα… Και μου ρίχνει 2.5 δευτερόλεπτα στα αυτιά, γυρνώντας 2:15.5 !!!

Η πρώτη μου αντίδραση είναι ότι μου κάνουν πλάκα, αφού ήξερα πως οδηγούσα και ότι το 2:18 το έκανα πηγαίνοντας μαλλιά! Και όμως δεν μου έκαναν πλάκα, ο Αχιλλέας με πριτσίνωσε κανονικότατα!

Προσπαθούσα να σκεφτώ που μπορούσα να κερδίσω 2.5 (!!!) δευτερόλεπτα, και πραγματικά δεν μπορούσα να σκεφτώ κανένα σημείο όπου θα μπορούσα να πιέσω περισσότερο χωρίς να διακινδυνέψω μια σοβαρή έξοδο. Στα πηγαδάκια άρχισαν ήδη να παραδίδονται μαθήματα περί αναρτήσεων, και πως το μαλακό setup της jamsport είναι πολύ πιο γρήγορο, ότι η APR GTC-200 είναι μικρή και δεν συγκρίνεται με την αεροτομή του Αχιλλέα και του Λάμπρου, το πόσο καλά δουλεύει το splitter του Αχιλλέα, και γενικά ετοίμαζαν μπλε μπογιά, για να βάψουν το αμάξι μου μπλε και να το ρίξουν στη θάλασσα! 😀 😀 😀

Στο τελευταίο session πέτυχα την κίνηση της αρκούδας, έχασα το υδραυλικό τιμόνι από την γνωστή μαλακία του yellow jacket, έκανα 2:18.7 και βγήκα εντελώς απογοητευμένος έξω.

Εν τω μεταξύ, ο Λάμπρος κάνει 2:11.9 στο δεύτερο session με το κομπρεσσοράτο S του, αλλά ο ιμάντας του κομπρέσσορα είχε άλλη γνώμη για την έκβαση του αγώνα του, αφού αποφάσισε να γίνει κουρέλι… Ο Λάμπρος, νουμπάς της κομπρεσσοροϋπερτροφοδότησης, δεν ήξερε ότι δεν πάμε πίστα χωρίς τουλάχιστον 4 λουριά μαζί, και έτσι ο αγώνας τελειώσε πρόωρα για εκείνον.

Η ώρα 16.30, και ο τελικός είναι στις 17.00. Εκεί που καθόμαστε με τον Βασίλη, ο οποίος επίσης δεν μπορεί να καταλάβει πως γίνεται να πηγαίνω μαλλιά και ο Αχιλλέας να μου ρίχνει 2.5 δευτερόλεπτα, ο Bill πετάει την ιδέα του αιώνα: “Δεν βάζεις τα λάστιχα του Λάμπρου”? Ο Λάμπρος και ο Αχιλλέας είχαν ολοκαίνουργια Federal FZ-201 Medium, και εγώ είχα ολοκαίνουργια Kumho V70A Medium. Ο Λάμπρος φυσικά δέχθηκε χωρίς δεύτερη σκέψη, και έδειξε τι σημαίνει φίλος! Να’σαι καλά αδελφέ!

Τα επόμενα 10 λεπτά δεν περιγράφονται με λόγια: ο Βασίλης και ο Γιάννης να ξεκινάνε να κάνουν την τράμπα των ελαστικών, εγώ να τρέχω στη γραμματεία και να αγοράζω εισητήριο για το ενδιάμεσο ελεύθερο session 16:38-17.00 ώστε να δοκιμάσω τα λάστιχα πριν τον τελικό, να γυρνάω τρέχοντας πίσω, να μπαίνω μέσα στο αμάξι και να βάζω μπρος ενώ αυτό ήταν ακόμα πάνω στους γρύλους, ο Βασίλης να βγαίνει στο pitlane ενώ ο Γιάννης έκανε ροπόκλειδο, και να μου δίνει go για να φύγω (με λυμένο κράνος όπως είδα μετά στο βίντεο):

Pit Stop

Με την ευκαιρία να πω ότι ο Βασίλης με τον Γιάννη μας κάνανε να ζήσουμε μοναδικές στιγμές, αφού εκείνοι κράταγαν τα αμάξια μας ετοιμοπόλεμα, και εμείς είμασταν εκεί μόνο για να οδηγούμε. Ανεκτίμητη βοήθεια, για την οποία τους είμαι ευγνώμων!

Κάνω λοιπόν 3 γύρους, και το 2:15.5 ήρθε αβίαστα! Έτσι απλά! Όλο το θέμα λοιπόν ήταν τα λάστιχα! Η διαφορά των Federal από τα Kumho ήταν απλά χαωτική. Ένοιωσα λες και έβαλα σλικ! Σίγουρα βοήθησε και το square setup (όχι στα φρένα όπως θα περίμενε κανείς, αλλά περισσότερο στο turn-in), αλλά όχι τόσο που να δικαιολογεί τη διαφορά. Μπορούσα να μπω στο γκάζι πολύ -μα πολύ- πιο νωρίς, ο κώλος του αμαξιού ήταν βιδωμένος κάτω σε αντίθεση με τα Kumho που τον ένοιωθες συνεχώς στο όριο, και φυσικά μέσα στην στροφή τα Kumho έφαγαν το ξύλο της αρκούδας.

Στον τελικό έκανα μόλις έναν γύρο, αυτόν του βίντεο:

Έριξα λοιπόν εύκολα άλλο ένα δευτερόλεπτο, και με το 2:14.5 το αμάξι μου ανακυρήχθηκε εύκολα το πιο γρήγορο ατμοσφαιρικό S2000, αφού πέρασε μέχρι και το γυμνό S του Giacomo που λέγαμε πριν (και το οποίο επίσης φόραγε Federal). Εάν συνέχιζα, θα έμπαινα σίγουρα στα 13άρια, αλλά ο τύπος με το Leon δεν έλεγε να ανοίξει στις στροφές, και έτσι αποφάσισα να βγω έξω και να μην τρώω τσάμπα το -ξένο- λάστιχο.

Πάμε τώρα σε εντυπώσεις για το αμάξι, αλλά και την όλη εμπειρία:

1. Ανάρτηση Nitron

Τι να πει κανείς για την Nitron? Για άλλη μια φορά έδειξε τα δόντια της, απέναντι σε πανίσχυρα setup όπως η 5-way ανάρτηση της Jamsport που φόραγε ο Αχιλλέας. Το αμάξι ήταν υποδειγματικό, τόσο με τα Kumho όσο και με τα Federal, κατάπινε τα curb για πλάκα, το turn-in του αμαξιού είναι ακαριαίο, και γενικά δεν μπορώ να βρω ούτε ένα ψεγάδι στην ανάρτηση αυτή.

2. Τρεις μοίρες κάμπερ

Ναι, έβαλα επιτέλους μπροστά το camber set που είχα αγοράσει το 2012! Και έτσι μπορώ να πηγαίνω σαν άνθρωπος στη δουλειά μου με 3 μοίρες κάμπερ μπροστά! 😀 Άλλο αυτοκίνητο πραγματικά, και τιμόνι ξυράφι!

3. Εισαγωγή-πρόγραμμα-εξάτμιση

Θα γράψω κάποια στιγμή για την περιπέτεια αυτή, αλλά ας δώσω τώρα ένα preview:
Έχω γράψει ήδη για την εξάτμιση, αλλά εν τω μεταξύ έβαλα και εισαγωγή:

Επαναπρογραμμάτισα με τον Gerby,  και πήγα δυναμόμετρο μια μέρα πριν φύγουμε για το Mugello, με την μετριοπαθή προσδοκία να έχω πάρει +10 αλογάκια. Έπεσα μέσα στο νούμερο, αλλά όχι στο πρόσημο! Και έτσι εφυγα με -10 άλογα για το Mugello! Και την Κυριακή το βράδυ, μετά τον αγώνα, ο Gernby μου έσκασε το παραμύθι: συγνώμη, αλλά έχω κάνει λάθος στον χάρτη του αβάνς, και έχω βάλει πολύ μικρότερα νούμερα απ’ότι έπρεπε! Οπότε προσοχή στις ατμοσφαιρικές βελτιώσεις της μοτερούκλας που λέγεται F20 και της προσδοκίας να ξεπεράσουμε την μαμά χόντα.

4. Kumho

Έβαλα τα Kumho μια μέρα πριν φύγουμε, με την προσδοκία ότι θα οδηγήσω με το καλύτερο -και φρεσκότερο- ημισλίκ που μπορούσα. Όπως είδατε παραπάνω δεν ήταν έτσι ακριβώς τα πράγματα:

5. Οργάνωση:

Ο αγώνας αυτός που πήγαμε ήταν το αντίστοιχο GTCC/HTTC της Ιταλίας. Οι ομοιότητες εξάλλου είναι εμφανείς:

Ας τα δουν αυτά οι υπεύθυνοι της ΟΜΑΕ, και ας ρωτήσουν τους Ιταλούς συναδέλφους τους πως μπορεί να γίνει αγώνας time-attack χωρίς κορίνες, χωρίς να μπαίνει ένας-ένας αποστειρωμένος στην πίστα, χωρίς 80km/h μέση ωριαία, και παρόλα αυτά να μην ανοίγει ρουθούνι και να φεύγεις από εκεί γεμάτος εμπειρίες και ικανοποίηση.

6. Η παρέα

Το σημαντικότερο συστατικό αυτού του ταξιδιού ήταν η παρέα. Περάσαμε γαμάτα, και δεν χρειάζεται να πω τίποτα παραπάνω. Η ομάδα μας γάμαγε, και δεν βλέπω την ώρα να ξαναπάμε!

Και μερικές φωτό: