Το τριήμερο αυτό στις Σέρρες θα μου μείνει αξέχαστο. Ας τα πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή:

Οι περισσότεροι “συγκάτοικοι στην τρέλα” Sάκηδες κανόνιζαν να ανέβουν Σέρρες, για τον αγώνα του Βουλγάρικου Πρωταθλήματος Time-Attack στις 03.07, και το διήμερο ελεύθερων προπονήσεων στις 4&5.07. Εγώ δεν είχα καμία όρεξη να τρέχω στις Σέρρες καλοκαιριάτικα, και έλεγα ότι δεν θα πάω. Το αποτέλεσμα βέβαια ήταν να μην λείψει ο Μάρτης από την Σαρακοστή, και να είμαι ο μόνος από τους “Αθηναίους” Sάκηδες που τελικά ανέβηκε… 😀 😀 😀

Ο Βασίλης πρόλαβε να ετοιμάσει το αυτοκίνητο, το οποίο είχε γίνει τρελό μαχήμι, είχα κάβα μια τετράδα σλικ, οπότε παίρνω την απόφαση να ανέβω για την προπόνηση του ΣΚ. Θα φεύγαμε Πέμπτη απόγευμα οδικώς με τον Σίμο, και το ραντεβού αναχώρησης ήταν στο PB Motorsport. Εκεί που ήμασταν έτοιμοι να φύγουμε, ο Σίμος μου λέει “Συγνώμη, για να καταλάβω, δηλαδή εσύ αύριο δεν θα τρέξεις στον αγώνα? Και τι θα κάνεις, θα κάθεσαι να μας βλέπεις να τρέχουμε?” . 45 δευτερόλεπτα αργότερα, ο Λάμπρος είχε κανονίσει ήδη την συμμετοχή μου στον αγώνα… 😀 😀 😀

Ανεβαίνουμε λοιπόν Σέρρες, εγώ, ο Σίμος, ο Νικηφόρος και ο Γιάννης οδικώς, και ο Βασίλης με τον Λουκά και τα δύο αυτοκίνητα του Σίμου με το τρένο, και Παρασκευή πρωί είμαστε στην πίστα, όπου βρισκόμαστε με τον Λάμπρο και τον Αχιλλέα.

Το αμάξι ήταν σε Full Race Trim, στα 1150 κιλά, με αγωνιστική μπαταρία, χωρίς κάθισμα συνοδηγού, και με σλικ Yokohama 230/610/17 στις παλιές Fighter:

Οι Βούλγαροι έκαναν ΦΟΒΕΡΗ δουλειά, η οργάνωση φάνηκε με το καλημέρα ότι ήταν Ευρωπαϊκού επιπέδου, με τη δήλωση συμμετοχής, το Briefing, και αργότερα με την ΑΨΟΓΗ ροή του αγώνα, την online live χρονομέτρηση (κανονικό live, και όχι αφού τελείωνε η κατηγορία), την φοβερή απονομή με πόντιουμ και σαμπάνιες, την ευγενέστατη αντιμετώπιση και την άψογη συμπεριφορά των οδηγών μέσα στην πίστα.

Φυσικά ο αγώνας ήταν κανονικό time-attack, και όχι τσίρκο μεντράνο με κορίνες, 5 γύρους μόνος σου χωρίς προσπεράσεις, και λοιπά ευθυνοφοβικά καραγκιοζιλίκια. Και ο κανονισμός εξαιρετικά απλός, κατανοητός και χωρίς προσπάθεια να είναι δήθεν δίκαιος για όλους (για περισσότερες λεπτομέρειες δείτε εδώ). Ο αγώνας τέλειωσε χωρίς κανένα πρόβλημα, τα αυτοκίνητα έκαναν όσους γύρους ήθελαν (εγώ π.χ. δεν έκανα καν όλα τα session), και δεν άνοιξε ρουθούνι. Έπρεπε δηλαδή να έρθουν οι Βούλγαροι στην Ελλάδα για να τρέξουμε σαν άνθρωποι μέσα στην χώρα μας. Γελάει η κοινωνία.

Στα του αγώνα τώρα, ο Λάμπρος πήρε την 1η θέση γενικής και φυσικά την 1η στην κατηγορία του, και στη δικιά μου κατηγορία κάναμε το 1-3 εγώ και ο Σίμος, και εγώ πήρα τη 2η θέση γενικής:

Και φυσικά ο “κατασκευαστής”, με τρία αυτοκίνητα στο βάθρο, δεν μπορούσε παρά να δροσιστεί καταλλήλως:

Με λίγα λόγια κρατήσαμε ψηλά τη σημαία, πράγμα που οι Βούλγαροι σεβάστηκαν πλήρως αναφερόμενοι στην “Ελληνική Κυριαρχία” στο δελτίο τύπου τους.

This slideshow requires JavaScript.

Και τα αποτελέσματα:

Όπως βλέπετε, στον αγώνα έκανα 1:27.8, μέσα στο λιοπύρι, και ο πρώτος στόχος να μπω στα 27άρια επετεύχθη! Και εδώ το onboard video του νικηφόρου γύρου:

Είχα μπροστά μου όλο το ΣΚ, και ο στόχος πλέον ήταν να κάνω χαμηλά 27άρια. Αυτό έγινε εύκολα το Σάββατο, όπου γύριζα μέσα στο 27 για πλάκα, με καλύτερο ένα 1:27.4.

Εδώ είναι ευκαιρία να επισημάνω και πάλι την ανεκτίμητη βοήθεια και υποστήριξη του Βασίλη του Περιστερίδη, του Λουκά, του Γιάννη και του Νικηφόρου, οι οποίοι κρατάγαν τα αμάξια μας ετοιμοπόλεμα, και εμείς απλά μπαίναμε μέσα και οδηγούσαμε. Πέραν της τεχνικής υποστήριξης, πολύτιμες ήταν οι συζητήσεις, οι αναλύσεις τηλεμετρίας και βίντεο, οι ανταλλαγές απόψεων, και τα σχέδια που καταστρώναμε για να ροκανίσουμε τα δέκατα που μας έλειπαν. Και φυσικά ο άπειρος χαβαλές!!! 😀

Το δικό μου πάτερν ήταν το γνωστό: σε κάθε session έκοβα 2 δέκατα. Έτσι, την Κυριακή το πρωί έκανα 1:27.22. Με τρία δέκατα να με χωρίζουν από τα 26άρια, αποφάσισα να περιμένω μέχρι τις 18.00 μέχρι να ξανατρέξω, για να έχει δροσίσει λίγο. Μπαίνω λοιπόν στις έξι, με την αεροτομή σε πιο επιθετική ρύθμιση, και γυρνάω 28άρια με ένα πολύ υποστροφικό αμάξι! Λέω “δεν μπορεί να φύγουμε έτσι, δεν το δέχομαι”. Βάζω τον Βασίλη να ξαναβάλει την αεροτομή στην προηγούμενη ρύθμιση, και ξαναμπαίνω στο τελευταίο session στις 19.00, με τα λάστιχα να έχουν φτάσει στο όριο της φθοράς τους:

Και γίνεται η προχειρότητα, όπως πέρσι στο Ring!

ΓΑΜΩ ΤΟΝ ΔΕΙΚΤΗ ΒΕΝΖΙΝΗΣ ΤΟΥ S ΓΑΜΩ! Μπήκα με το δείκτη να δείχνει λίγο κάτω από το μέσο, κάνω έναν γύρο warm-up, ξεκινάω attack στο δεύτερο γύρο, μέχρι την K9 ήμουν ήδη στα 26άρια, στρίβω τη δέκα, και…. ΤΟ ΑΜΑΞΙ ΚΑΝΕΙ ΔΙΑΚΟΠΕΣ! Βγαίνω αμέσως έξω, o δείκτης έδειχνε 3 μπαρίτσες, τα παιδιά μου βάζουν 5 λίτρα βενζίνης που είχαν στα pits, και μπαίνω αμέσως μέσα. Ξανά μέχρι τη Κ10 ήμουν -4 δέκατα, και με το που τη στρίβω, το αμάξι κάνει πάλι διακοπές! Βγαίνω έξω, το session τελείωνε σε λίγα λεπτά, στις 19.30 θα μπαίναν οι μηχανές, και στις 20.00 η πίστα έκλεινε.

Πάω στην υπεύθυνη, και την παρακαλάω να με αφήσει να μπω στις 20.00 για ένα τέταρτο. Η γυναίκα, με το δίκιο της, γκρίνιαξε ότι είναι εκεί από τις επτά το πρωί. Με τα πολλά με λυπήθηκε, και μου έδωσε το ΟΚ για ένα δεκάλεπτο στις 20.00.

Φεύγω σφαίρα και πάω και βάζω 25 λίτρα βενζίνης, γυρνάω, ετοιμάζομαι, και στήνομαι στην εκκίνηση. Ήξερα ότι θα γυρίσω 26άρια, και δεν θα έφευγα εάν δεν το έκανα. Ο Βασίλης μου εδωσε το πολύ 5 γύρους με αυτά τα λάστιχα, σε αυτή την κατάσταση. ΟΚ, κανένα πρόβλημα, το έχουμε!

Με το που τελειώνει το session των μηχανών, μου δίνει πράσινη σημαία. Ένας warm-up, ένας γρήγορος στο 1:26.66, ένας cool down κορνάροντας όπως το 1987 στο Eurobasket, και βγαίνω έξω. Πάω και ευχαριστώ την κυρία, και της είπα ότι δεν χρειάστηκα καν τα 10 λεπτά (πςςςς, ο άνετος).

Ο χρόνος βγήκε πολύ φυσικά, αφού συμπληρώθηκε στο μυαλό μου το παζλ του τριημέρου. Απλά επανέλαβα τα πολύ καλά περάσματα σε όλη την πίστα, και έκανα ένα γαμάτο πέρασμα στην K5 και την K10. Στις υπόλοιπες στροφές, καθώς και στο Sάκι, είχα κάνει και ελαφρώς καλύτερα περάσματα σε άλλους γύρους. Μη φανταστείτε τίποτα μεγάλες διαφορές, το ideal είναι μόλις τρία δέκατα κάτω, στο 1:26.3.

Το αρχείο της τηλεμετρίας:

papdoc_serres_12666.vbo
(δεξί κλικ – save as)

Και φυσικά ο χρόνος βγήκε από την αλλαγή στο πέρασμα της Κ14, ήδη από το 1:27.4. Ο “τρόπος μου”, δηλαδή να μην πατάς φρένο στην Κ14 και να κάνεις ένα τεράστιο άσε, ο οποίος στην τηλεμετρία φαινόταν να κερδίζει 4-5 δέκατα στην Κ14, είχε ως αποτέλεσμα να χάνεις τελικά πολύ στην ευθεία, παρότι έβγαζες τα ίδια -ή και περισσότερα- χιλιόμετρα στο τέλος της. Ένα παράδοξο των Σερρών, σχετικό μάλλον και με την “κατάρα” των Σερρών που λέει ο Βασίλης, όπου τα αμάξια δεν βγάζουν τα χιλιόμετρα που περιμένεις στο τέλος της ευθείας.

Επόμενος στόχος να μπω στα 25άρια, με το ίδιο setup (με 18άρια σλικ και δισκάτο μπλοκέ είναι βέβαιο το 25). Δεν θα είναι εύκολο, αλλά είναι εφικτό. Αρκεί στην επόμενη επίσκεψη να έχω δύο τετράδες σλικ μαζί μου.

Πάμε τώρα σε εντυπώσεις:

Ελάφρωμα:

Ενώ στο δρόμο δεν καταλαβαίνεις και μεγάλες διαφορές (ιδίως εάν δεν είσαι καννίβαλος να στρίβεις στο δρόμο όπως στη πίστα), στην πίστα τα -100 κιλά (σε σχέση με την προηγούμενη επίσκεψη τον γενάρη) φάνηκαν τόσο στο αποτέλεσμα όσο και στην αίσθηση. Εκεί που φάνηκαν περισσότερο είναι στο Sάκι, όπου μπορούσα αφενός να μην αφήνω εντελώς το γκάζι στην είσοδο, και αφετέρου να κρατάω πολύ περισσότερα χιλιόμετρα μέσα στις K6, K7 και Κ8.

Ανάρτηση:

Τι να πω για την αναρτησάρα αυτή? Τα έχω ξαναπεί. Η ανάρτηση είναι απλά ονειρική στην πίστα. Το αμάξι κάνει ακριβώς ότι του λες, τα κερμπ τα καταπίνει, περνάει το Sάκι σαν DTM, είναι προβλέψιμο και ήρεμο στις αντιδράσεις του, δεν μπορώ να σκεφτώ τίποτα που να ήθελα να βελτιώσω στην ανάρτηση αυτή. Και ένα βίντεο όπου φαίνεται η ΑΨΟΓΗ λειτουργία της:

Φρένα:

Με τα φρένα έχω ένα πολύ σοβαρό πρόβλημα: ΔΕΝ ΤΕΛΕΙΩΝΟΥΝ ΤΑ ΤΑΚΑΚΙΑ! ΠΟΤΕ ΟΜΩΣ!

Πήγα στις Σέρρες με 30% τακάκι (όπως και στο Mugello, πάλι με 30% πήγα), είχα πάρει μαζί μου ένα καινούργιο σετ CL RC6, και μαντέψτε με πόσο τακάκι έφυγα. Ναι, σωστά μαντέψατε, με 30%! Έκανα 80 γύρους στο 1:27, και έχω ακόμα τακάκι. Εάν είναι δυνατόν! Να θυμίσω ότι με αυτά τα τακάκια έχω κάνει:

• 500 αγωνιστικά χιλιόμετρα σε Nordschleife και GP-Strecke
• 34 γύρους στο Mugello
• >90 γύρους στα Μέγαρα
• (138) 168+ γύρους στις Σέρρες (ξέχασα τους 30+ του Δεκεμβρίου)
• >10.000 χιλιόμετρα στο δρόμο

ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΣΤΟ 30%!!!

Τα ίδια και με τους δίσκους, οι οποίοι έχουν περάσει τα πάθη του Ιησού Χριστού, και αφενός δεν έχουν χάσει πάχος, και αφετέρου έχουν ένα ελαφρύ αράχνιασμα όπου στο προηγούμενο setup εμφανιζόταν μετά από ενάμιση trackday.

Τα φρένα γαμούνε μόνο. Επαναλαμβανόμενα γαμάτο φρενάρισμα με φοβερή αίσθηση, στα οποία έκανα απόσβεση μόνο και μόνο από τα τακάκια που θα είχα αγοράσει τον τελευταίο χρόνο. Δεν θα πω τίποτε άλλο γιατί γίνομαι κουραστικός.

Και στο τέλος το καλύτερο:

Mazda MX-5

Σας έχω ζαλίσει τα αρχίδια τόσα χρόνια με το MX-5, και το πόσο καλό είναι. E λοιπόν ήρθε η ώρα να κατουρήσω στον τάφο του MX-5. ΠΟΙΟ MX-5? Γελάει η κοινωνία (πάλι).

Μπορεί η απάντηση είναι πάντα miata, εάν η ερώτηση είναι “με ποιο αμάξι θέλεις να πας μια βόλτα για να ανεμίσει το μαλλί της καλής σου,  και να μυρίσεις την φύση ακούγοντας μουσικούλα”. Εάν όμως η ερώτηση είναι “με ποιο αμάξι θες να πας στην πίστα” η απάντηση τελικά είναι μόνο S2000. Το έχω δηλώσει ότι το ND θα το πάρω με την πρώτη ευκαιρία. Για το δρόμο όμως. Για να ανεμίζει το μαλλί, να ακούω μουσικούλα και να κάνω κανένα μπαντιλικάκι. Εκεί το MX-5 δεν παίζεται. Στην πίστα όμως, την απόδοση ενός S2000 δεν θα την πιάσει ποτέ. Τέλος.