Οι έξυπνοι μαθαίνουν από τα λάθη τους. Οι πραγματικά ευφυείς μαθαίνουν από τα λάθη των άλλων. Σκοπός αυτής της ανάρτησης είναι να μάθετε από τα δικά μου λάθη ώστε αφενός να χαρείτε την motorsport εμπειρία αλλά ταυτόχρονα να μην μετατρέψετε το αυτοκίνητο σε ένα τριμπούρδελο που δεν θα είναι άριστο στην πίστα και ταυτόχρονα θα είναι απαράδεκτο στο δρόμο.

Όπως έχετε διαπιστώσει, δεν έχω επισκεφθεί πίστα τα τελευταία 6 χρόνια. Κάποια στιγμή φθάνει μια ώρα όπου ο διαθέσιμος χρόνος και η διαθέσιμη όρεξη μηδενίζονται. Και τι μένει? Ένα αμάξι, το οποίο δεν έχεις χρόνο να το χαρείς στην πίστα και δεν έχεις καμία όρεξη να το πας βόλτα στο δρόμο. Γιατί δεν κάνει πια για χρήση δρόμου.

Εάν δείτε το ιστορικό του S2000, θα καταλάβετε ότι το συγκεκριμένο αμάξι δεν το χάρηκα καθόλου σε στοκ μορφή. Με το καλημέρα ξεκίνησα της μετατροπές για χρήση σε πίστα, ουσιαστικά συνέχισα από εκεί που είχα σταματήσει με το NC. Μέσα σε 3 χρόνια, το αμάξι έφτασε ένα βήμα από το να μπει full cage και να γίνει πλήρως αγωνιστικό. Έχασε κάθε χάρη καθημερινής χρήσης στο βωμό του γυρολογίου στην πίστα. Όταν αγόρασα το -εντελώς μαμά- 10th AE miata, έπαψα εντελώς να χρησιμοποιώ το S και έτσι βρέθηκε αποθηκευμένο στο γκαράζ μου για 6 χρόνια, εκ των οποίων τα 4 σε πλήρη ακινησία.

Fast forward στο 2021, όπου άρχισα να ζαχαρώνω το Miata ND. Και σκέφτομαι σοβαρά να πουλήσω το S. Γνωστοί και φίλοι όλοι είπαν το ίδιο πράγμα: είσαι μαλάκας? Κάνε μαμά το S και τελείωνε. Και αυτό έγινε τελικά. Δεν ήταν εύκολο, δεν ήταν φθηνό αλλά έγινε. Και πολύ το χάρηκα. Από εκεί που κάποτε ελάφρωνα το αμάξι (τι μαλάκας!), έφτασα τελικά στο σημείο μέχρι και να το βαρύνω ντύνοντας το εσωτερικά με dynamat. Έβαλα και ένα ωραίο στερεοφωνικό και το αμάξι έγινε ένα γαμάτο καθημερινό αυτοκίνητο, πολύ ανώτερο του οποιοδήποτε ND. Και εκεί κατάλαβα τι έχασα τόσα χρόνια.

Φτάνουμε στο ψητό τώρα. Γυρνώντας τον χρόνο πίσω, θα έκανα κάτι διαφορετικό? Κατά πάσα πιθανότητα όχι, γιατί με ότι καταπιάνομαι θέλω να το πηγαίνω τέρμα. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι είναι το σωστό.

Θα μπορούσα να χαρώ το αμάξι στην πίστα, χωρίς roll bar, χωρίς μπάκετ, με μαμά ανάρτηση, εξάτμιση, μοκέτες και στερεοφωνικό. Απλά θα πήγαινα πιο αργά. Είναι τόσο μα τόσο απλό.

Η πιο αξέχαστη εμπειρία μου σε πίστα ήταν η επίσκεψη μου στο Spa το 2008. Όπου το αμάξι είχε μόνο μια ανάρτηση της Mazdaspeed (εντάξει, με το NC δεν πήγαινες πουθενά με μαμά ανάρτηση, σε αντίθεση με την Sάρα). Υπήρχε ο κίνδυνος να φέρω 15 τούμπες και να αποκεφαλιστώ? Ναι υπήρχε. Αλλά πηγαίνοντας συνετά στην πίστα (όπως πάντα πήγαινα), τελικά ο κίνδυνος ήταν ίδιος με το να το πάθω αυτό στο δρόμο. Κράταγαν καλά τα μαμά καθίσματα στις στροφές? Όχι βέβαια, έβαζα γόνατο για να κρατιέμαι. Είχε σημασία στον χρόνο? Ναι είχε. Είχε γενικότερα σημασία? Σε καμία περίπτωση. Γιατρός είμαι, όχι οδηγός αγώνων. Ας έχανα και κανένα δέκατο, δεν θα χάλαγε ο κόσμος.

Που θέλω να καταλήξω: ΜΗΝ ΓΑΜΑΤΕ ΤΑ ΑΜΑΞΙΑ ΣΑΣ! Βάλτε ένα σετ καλά τακάκια, άντε βάλτε και ένα σετ σεμισλικ και φύγατε. Ανάρτηση πειράξτε μόνο εάν είναι ήδη απαράδεκτη ακόμα και για χρήση δρόμου. Μπάκετ και roll bar ξεχάστε τα, δεν υπάρχει λόγος. Απλά να πηγαίνετε συνετά για να μην φέρετε τούμπες. Προσεγγίστε το όριο σας καθώς και αυτό του αυτοκινήτου σταδιακά. Πιο εύκολο και πιο ασφαλές εντέλει.

Φυσικά θα χάσετε χρόνο σε σχέση με τον κολλητό σας που έχει το ίδιο αμάξι. Εκεί πρέπει να δουλέψει η λογική και να καταλάβετε ότι εάν το επάγγελμα σας δεν είναι “οδηγός αγώνων” όλα αυτά δεν έχουν σημασία. Μπορείτε να χαρείτε την αγωνιστική οδήγηση με ένα αμάξι που θα πηγαίνετε και τη βόλτα σας. Όπως πρόλαβα και χάρηκα εγώ το NC για ένα χρόνο.

ΥΓ: Η φωτογραφία είναι από το φετινό καλοκαίρι, όπου ευχαριστήθηκα ανέμελη καμπριολάδα με μουσικούλα.

ΥΓ2: Το μόνο μη-μαμά στο αμάξι είναι πλέον μόνο οι ζάντες, τα φρένα, οι αντιστρεπτικές και οι βάσεις μηχανής-κιβωτίου-διαφορικού.