Εχθές είχε open day στα Μέγαρα, οπότε ήταν η τέλεια ευκαιρία να δοκιμάσω την BC στην πίστα. Κατ’αρχήν είχα ξαναπάει στο Β16workshop για να χαμηλώσω μπροστά, αφού ήταν 2 πόντους ψηλότερο απ’ότι έπρεπε, με αποτέλεσμα στα πολλά χιλιόμετρα να νοίωθω την μούρη να ελαφρώνει. Ο Βασίλης κοιτάει το ύψος του σασί και όχι το ύψος θόλου-μουαγιέ. Αλλά αυτό δεν λειτουργεί στο miata, το οποίο θέλει rake για να δουλέψει σωστά.

Στο πρώτο session άφησα την σκληρότητα στα 10 κλικ (από τα 30 συνολικά). Το αυτοκίνητο ήταν ισορροπημένο, ελαφρώς υποστροφικό, με καταπληκτικό turn-in. Τα 10/7 κιλά ελατήρια, έκαναν το αμάξι πιο στιβαρό και γρήγορο στις αντιδράσεις του, αλλά όχι νευρικό και απότομο. Στα δε κέρμπ της Κ3 και της Κ8, το αμάξι ήταν μαγικό χαλί. Όμως ένοιωθα ότι ο πίσω άξονας ήθελε πιο σκληρή ρύθμιση για να πατήσει καλύτερα κάτω το αμάξι στις εξόδους. Οπότε ρύθμισα στα 15 κλικ μπρος και πίσω, και ξαναμπήκα. Το αμάξι πάταγε πολύ καλύτερα στις εξόδους, αλλά ήθελε λίγο ακόμα. Οπότε στο τρίτο -και τελευταίο λόγω βροχής- session, η σκληρότητα ρυθμίστηκε στα 20 κλικ all around. Εκεί ένοιωθα ότι βρήκα την χρυσή τομή. Το αμάξι συνέχιζε να είναι ουδέτερο και φιλικό, με πολύ καλή συμπεριφορά στις εξόδους. Τρομερή βελτίωση υπήρξε και στα φρένα, όπου το μηδενικό βύθισμα της μούρης συνέβαλε σε πολύ πιο ελεγχόμενο φρενάρισμα.
Καλή και άγια η αίσθηση, όμως πρέπει να έχουμε και αποτέλεσμα. Και αποτέλεσμα δεν είχαμε. Ο καλύτερος χρόνος ήταν στο 1:11.9, χρόνος για μαμά δίλιτρο με ημισλίκ. Ευτυχώς όμως η ανάλυση της τηλεμετρίας με σταμάτησε από το να στείλω την Mazdaspeed για rebuild.
Συγκρίνοντας με το 1:10.6:
1. Το αμάξι έπασχε στις επιταχύνσεις. Στην μεγάλη ευθεία μόνο, έχανε 2 δέκατα, με ίδια ταχύτητα εξόδου από την Κ5. Με το που κούμπωνε 4η, το 1:10.6 έπαιρνε σαφές προβάδισμα. Δεν ξέρω αν φταίει η ζέστη (όλοι οι καλοί χρόνοι έχουν γραφτεί με κρύο), η βενζίνη, ο στρατηγός άνεμος, ή ο Ερμής που είναι ανάστροφος, αλλά το γεγονός είναι ότι έχανε.
2. Έχοντας σήμερα τη δυνατότητα να μπαίνω με έως και + 7 (!!!) km/h στη Κ1 και στη Κ6, και να τα κρατάω στο μέσο της στροφής, αργούσα τραγικά να μπω στο γκάζι και έχανα όλη την ευθεία μετά. Το miata θέλει slow in – fast out, και εχθές έκανα το αντίθετο.
3. Στη Κ3 και στην Κ8 δεν πρόλαβα να χτίσω εμπιστοσύνη με παραπάνω session, και να μπω με πολλά χιλιόμετρα. Στην K8 μόνο έχανα 2 με 3 δέκατα.
4. Οι αλλαγές μου ήταν αργές
5. Φρέναρα νωρίς

Οπότε θέλει δουλειά για να γραφτούν καλοί χρόνοι ξανά. Οτιδήποτε κάτω από 1:11.5, θέλει μεγάλη προσοχή στη λεπτομέρεια και άψογη εκτέλεση, πράγμα που προϋποθέτει προπόνηση. Με μία επίσκεψη κάθε 2-3 μήνες δουλειά δεν γίνεται. Για να βγουν χρόνοι, θέλει 3 τουλάχιστον συνεχόμενες επισκέψεις μέσα σε διάστημα 2 εβδομάδων.

Παρεμπιπτόντως, εχθές οδήγησα για πρώτη φορά την Elise R του KingManos στην πίστα. Με εντυπωσίασε ο τρόπος που φορτώνει χιλιόμετρα (μετά τις 6000 στροφές απλά γίνεται πανηγύρι), και ο τρόπος που βάζει τον κώλο της κάτω στις εξόδους και επιταχύνει. Μία χαρά ισορροπημένο, παρά την ανισόρροπη αναλογία βάρους 5:95 (:D), και με μία θέση οδήγησης θεϊκή. Φυσικά δεν πίεσα στις γρήγορες Κ3 και Κ8 (είναι ακριβό το Elise), αλλά στις υπόλοιπες πήρα μία πολύ καλή πρώτη γεύση. Μιλάμε για ένα track weapon από το εργοστάσιο, όπου για να φτάσεις σε αυτό το επίπεδο στο miata έχεις πληρώσει ήδη μία Elise. Βγαίνοντας από μέσα ενθουσιασμένος, ο KingManos με ρώτησε αν πουλάω το miata. Του είπα θα σου πω σε λίγο, και μπαίνω καπάκι με το δικό μου. Δεν χρείαστηκε να πάω μακριά. Στην Κ1 η απάντηση ήρθε αβίαστα. Το miata μου στρίβει με την σκέψη, το τιμόνι είναι μικροχειρουργικής ακρίβειας. Στην Elise το τιμόνι πάσχει πολύ. Η έλλειψη βάρους μπροστά σκοτώνει την αίσθηση του τιμονιού. Σκοτώνει την φυσική ελαφρότητα του αυτοκινήτου, κάνοντας το να φαίνεται βαρύ. Δεν μπορώ να ζήσω με τέτοιο τιμόνι, έχοντας περάσει από το miata. Σίγουρα με τον καιρό το συνηθίζεις, όπως ο Μάνος, και το παραβλέπεις σε σχέση με τις άλλες -πολλές- αρετές του αυτοκινήτου. Αλλά το πρόβλημα θα είναι πάντα εκεί. By the way, η αίσθηση του κιβωτίου της είναι ΓΤΠ σε σχέση με το miata (αυτονόητο, αλλά να τα λέμε αυτά…).
Βγαίνοντας λοιπόν από το δικό μου, δεν σκέφτηκα να το πουλήσω. Ίσα-ίσα το καμάρωσα, αφού παρά τα 200+ επιπλέον κιλά του, στις στροφές το νοιώθεις πιο ελαφρύ και πρόθυμο από την Elise.