Κατ’αρχήν, τα λάστιχα βρήκαν ελαφρώς στα πίσω φτερά:

Επίσης τα μπροστά βρίσκουν στα πλαστικά του θόλου, στην ακραία θέση της κρεμαγιέρας, όταν κάνεις μανούβρες  παρκαρίσματος σε ελαφρώς κατηφορικό σημείο, και αυτό όχι πάντα. Οπότε από αυτή την άποψη την γλυτώσαμε με μια ελαφριά επανάληψη του fender rolling πίσω.

Όσον αφορά την αλλαγή του βήματος και την αύξηση της μη-αναρτώμενης μάζας, η τηλεμετρία έδειξε ότι το αμάξι επιταχύνει με ακριβώς τον ίδιο ρυθμό όπως με τα 235/40/17, οπότε καλά είμαστε και από εκεί.

Όσον αφορά το κράτημα τώρα, εκεί δεν με έπεισαν ακόμα. Την Κυριακή, στον αγώνα στην Τρίπολη, τα λάστιχα δεν είχαν το grip που ήθελα. Δεν ήταν κακά, αλλά δεν με άφηναν να τα εμπιστευθώ και να τα πιέσω στο όριο. Επειδή όμως η Τρίπολη είναι περίεργη πίστα, εκείνη την ημέρα όλοι όσοι μίλησα είχαν θεματάκια με το grip, και επίσης τα λάστιχα ήταν ουσιαστικά άστρωτα και εγώ ακόμα μαθαίνω το αμάξι με την καινούργια ανάρτηση, θα είμαι άδικος μαζί τους εάν τα καταδικάσω από τώρα.